زیرزمین خانه ی من ۱

این روزها که می شود ، هر لحظه ای که از تاریخ می گذرد ، انگار رد پایی ست از نافرجامی من بر صفحه ی سپید زمان ! زمانی که متعلق است به بودن من ، نفس کشیدنم ، احساس کردن رنجی آمیخته به فنا .

زندانی ای هستم که از بودن در این زندان تاریک و نمناک ، تنها حسی که دارد ، گذر کردن از تیغه ی باریک اکنون است . لحظه ای می رود ، جایش را لحظه ی دیگری پر می کند که ظاهرش شبیه به لحظه ی قبلی است ، اما تفاوت می کند با آن . اصلا رنگ و رویشان با هم قابل مقایسه نیست . این لحظه از جایی می آید که لحظه ی قبل از آنجا نیامده . می دانی ؟ نطفه شان با دو چیز متفاوت بسته شده و تمام لحظه هایی که می گذرند همینطورند !

این روزها که می شود از دالانی پایین می روم ، جایی که گاهی حتی خودم  هم از وجودش بی اطلاعم . به سرزمینی که هر چه بیشتر در آن فرو می روم ، درهای بسته ی بیشتری به رویم باز می شوند و هر چه جلوتر می روم ، انگار که درها و فضاها در حال زایش اند . باز هم جا هست برای کشف کردن و هرگز نمی توانم ادعا کنم اینجایی را که الان تویش هستم ، قبلا دیده ام !

همه ی این جاها یک وجه مشترک دارند و آن تاریکی و نمناکی است . هر چه بیشتر می روم تاریک تر و چسبناک تر است و بیرون آمدن از آن سخت تر . سنگینی هوا مسحورم می کند . دلم می خواهد همانجا دراز بکشم و از جایم تکان نخورم ، تا زمین ذره ذره وجودم را بمکد ! آنقدر که نیست شوم ! تمام شوم و تنها عطر تنم در هوای نمناک آنجا بوی فنا بگیرد ! بوی عدم ...

می دانم دالانی که هراز چند گاهی فرامی خواندم ، جای خطرناکی ست . راه بلد می خواهد ، تا در راهروهای طویل و مرموزش گم نشوم . باید هوشیاری ام سر جایش باشد و نگذارم سحر معلق در فضا جادویم کند . همه ی اینها را می دانم و با این حال ... خواسته و ناخواسته قدم می گذارم به سرسرایش !

این روزها که می شود ، حالم هیچ خوب نیست ، به بند کشیده می شوم ! طلسم می شوم انگار ! تا کی بشود که ناجی از راه برسد ...   

پی نوشت : متنی که خواندید قرار است دنباله دار باشد . تقریبا یک جور داستان سریالی و البته تخیلی ، که هر چه بیشتر پیش می ره مفهومش آشکارتر خواهد شد ... امیدوارم بتونم به سرانجام برسونمش و طوری نشه که حوصله تون از خوندنش سر بره !