face off

روبرویت که می نشستم ، 

 شبیه مجسمه ای می شدم که به خالقش زل زده است . 

حتی حیفم می آمد پلک بزنم ، مبادا که لمحه ای تماشا کردنت را از دست بدهم ...  

همه ی جسم و جانم می شد عدسی چشم ، و همه ی هوش و حواسم حمله می کرد به حلزونی گوشم ! 

آرزویش به دلم ماند که بگویم : « تیزی کلامت ، معنایم را جراحی می کند ... » 

امروز که آن لایه ی پلاستیکی را از روی صورتم کندم ، چشمان تو بودند انگار که نگاهم می کردند ... 

 هم صورت و هم معنا شده بود : ( « تو » !!! ) : غلط ترین غلطی که می توانستم مرتکب شوم !!!   

. 

. 

. 

گاهی فراموش می کنم من منم ، و تو ، تو ! 

همه ی آنچه می خواستی به من بگویی آیا ، این نبود ؟!